Υπέροχοι λύκοι, σκοτεινά παραμύθια

Ένας λύκος γυρνάει μες στο σκοτάδι έξω από την πόρτα μας. Γρατζουνάει κάθε βράδυ και ζητά να του ανοίξουμε. Εμείς τρέμουμε και τον φανταζόμαστε δυνατό κι επικίνδυνο. Δεν ανάβουμε φως για να μην νιώσει ότι είμαστε μέσα, να μην μας δει από τις χαραμάδες και μας γνωρίσει. Εμείς μέσα: χορτάτοι, τρομαγμένοι, άνετοι μα ανίσχυροι στο σκοτάδι. Αυτός έξω: πεινασμένος, κρυωμένος, δυνατός και απαιτητικός.

Δεν τον βλέπουμε καλά. Τον ξεχωρίζουμε αμυδρά στις ιστορίες που μας λέει ο Πελασγός. Είναι ο Λύκος που θα καταβροχθίσει τον ήλιο στο τέλος του κόσμου της σκανδιναβικής μυθολογίας, ο δαιμονικός εραστής του αγγλικού παραμυθιού, ο σκοτεινός πειρασμός του μικρού κοριτσιού που παίζει με τα κόκκινα. Καιρός να ανοίξουμε την πόρτα. Ο ιστορητής θα ανάψει τα φώτα και θα τον καλέσει μέσα. Και οι δυό θα κερδίσουμε από την συνάντηση. Αυτός θα χορτάσει και θα ζεσταθεί, εμείς θα πάρουμε την δύναμη του και θα τον γνωρίσουμε. Στο φως της συνείδησης δεν φαίνεται τόσο επικίνδυνος. Αν αφήσουμε την πόρτα κλειδωμένη θα ζήσουμε μια ζωή εμείς αιχμάλωτοι και αυτός στερημένος.

Ανάψτε τα φώτα. Ανοίξτε την πόρτα. Έλα λύκε μέσα.