Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια 
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να 
            τ' ακουμπήσω. 
Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο 
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να 
            ξαναχωρίσει.

Γιώργος Σεφέρης

Κάθε αφηγητής οφείλει να είναι ποιητής. Είτε γράφει ποίηματα είτε όχι. Μιλώ για εκείνη την ιδιαίτερη ευαισθησία, αυτό το μαρμάρινο κεφάλι που εξαντλεί και όχι για τον ναρκισισμό. Στο έργο μου προσπαθώ να κουβαλώ το  παράταιρο αυτό κεφάλι -μερικές φορές δεν είναι ανθρώπινο, άλογο από την πομπή των Παναθηναίων ή ξυλόγλυπτο αλεπούς. Γράφω ποιήματα που εισχωρούν ενίοτε στις ιστορίες που αφηγούμαι, εκδίδονται στον τοπικό τύπο, στρατεύονται ενάντια στους δολοφόνους χρυσοθήρες ή τους κλέφτες του νερού, ακούγονται σε βραδιές ποίησης σε καφενεία και κάτω από τα δέντρα.

Είμαι μέλος της ομάδας προφορικής ποίησης Volos slam poetry και έχω γράψει ποιήματα και στίχους τραγουδιών που μελοποιήθηκαν  από τον Θανάση Δρίτσα.